کد مطلب:28129 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:119
در حكومتِ خلیفه مسلمانان، مروانِ مطرودِ پیامبرصلی الله علیه وآله، منشی ویژه خلیفه است و حارث، ریاست بازار را به عهده دارد - یعنی سیاست و اقتصاد را یك جا! -. معاویه در شام، عبد اللَّه بن عامر (جوانی 25 ساله از بنی امیّه ) در بصره، عبد اللَّه بن ابی سرح (با سابقه ارتداد ) در مصر، سعید بن عاص در كوفه و اشعث بن قیس در آذربایجان، همگی از بستگان عثمان اند كه به جای صحابه پیامبرصلی الله علیه وآله و چهره های برجسته جامعه اسلامی، حكم می رانند. اینان با پشتیبانی خلیفه، بر مردم سخت می گیرند و فریاد مردم به جایی نمی رسد، و چون صحابه بزرگ پیامبر خدا زبان به اعتراض می گشایند، سیاسی می شوند و عثمان، برخوردی خشن و دور از انصاف را با آنان پیشه می سازد:ابوذر را به ربذه تبعید می كند و او در تنهایی و مظلومیّت، زندگی را بدرود می گوید؛ عمّار بن یاسر، حقمدار بزرگ، را با آن پیشینه درخشان، شخصاً چنان می زند كه به «فتق» دچار می شود؛ عبد اللَّه بن مسعود را تبعید كرده، حقوقش را از بیت المال می بُرد[1]؛ و....
هنگامی كه عثمان به خلافت می رسد، كسانِ خود و در حقیقت، «حزب طُلَقا(آزادشدگان پیامبرصلی الله علیه وآله در فتح مكّه )» را بسی می نوازد و آنان را كه برخی شان (همانند:حَكَم و پسرانش مروان و حارث ) مطرود پیامبر خدایند، همرازان و كارگزاران خود بر می گیرد.